Знаёмцеся: Андрэй Коцік — паэт з Высокага

Некалі “Навіны Камянеччыны” заінтрыгавалі чытачоў вершамі высакаўчаніна Андрэя Коціка. Прапаноўваю вам пазнаёміцца з ім бліжэй. І першым чынам раскрыю асобу таго, хто хаваецца за прыгожым псеўданімам. Ітак: Андрэй Фядорчанка.

Ураджэнец Каменца, яшчэ ў раннім дзяцінстве пераехаў з бацькам ў Высокае, дзе скончыў сярэднюю школу. Два гады жыў у Брэсце (падчас вучобы ў чыгуначным тэхнікуме), пасля якога працаваў на вагонным ўчастку і правадніком. Але ў роднае Высокае цягнула невыносна – вярнуўся. Сёння Андрэй працуе ў цэнтры дадатковай адукацыі дзяцей і мо­ладзі. Яго разважанні аб жыц­ці і шчасці, паэзіі і веры – вашай увазе…

Вера і светапогляд

“Асновы майго светапогляду заклала бабуля, у якой на ка­нікулах бавіў свой час. З цеп­лынёй узгадваю адпачынак на печцы, хатнія спектак­лі, пра­гулкі ў лес па ягады і наведванне храма. Ужо ў Вы­сокім хадзіў у Нядзельную шко­лу, але, як гэта часта здараецца, свядома да Бога прыйшоў тады, калі склаліся ў жыцці цяжкія аб­ставіны. Нездарма кажуць: чым больш смутку, тым бліжэй Бог.
…Не магу не згадаць айца Сцяпана з Такароў. Асабіста не быў з ім знаёмы, але мяне за­прасілі на гадавіну пасля яго смерці, адслужылі паніхіду, і пасля яе ў душы маёй былі незвычайныя цеплыня і замі­ла­ванне… Так пачалося для мяне іншае жыццё.
Пасля былі падарожжы па святых месцах, асабліва запом­ніліся паломніцтвы на Салаўкі і ў Святагорскую лаўру, дзе па­бываў на магіле Пушкіна. Та­кія паездкі насычаюць святлом і цеплынёй, умацоўваюць веру. Доўгая дарога, пераадольванне цяжкасцяў – усё гэта за­гартоўвае цела. У пэўнай сту­пені паломніцтва – подзвіг для чалавека. І калі ён хоць раз зведаў яго на сабе, абавязкова пажадае паўтарыць…”

Захапленні

“Вельмі люблю хатніх жывёл, адсюль і мой творчы псеў­да­нім (смяецца). У вольны час слухаю музыку – розную, пад настрой, але найбольш замі­лоўваюць духоўныя харавыя спевы і канты. У свой час скончыў музычную школу па класе акардэона, але павінен прызнацца, што ленаваўся падчас вучобы ў ёй, пра­пускаў за­няткі, аб чым цяпер шкадую. Адчуваю ў сабе патэнцыял да развіцця ў гэтай галіне.
Акрамя таго, люблю гатаваць, асабліва – розную выпечку, бо сам – вялікі аматар салодкага. Аднак больш ахвотна гаспадару на кухні, калі ха­чу парадаваць некага іншага. (Ды і падарункі, прызнацца, мне больш падабаецца дарыць, чым атрымліваць.)
Не грэбую спортам, імкну­ся падтрымліваць арганізм у тонусе”.

Вершатворчасць

“Часам мітусня і шум паўсядзён­нага жыцця выклікаюць жаданне зачыніцца ва ўласным па­коі і не выходзіць адтуль як мінімум суткі. Цішыня і згода з навакольным светам неабходныя кожнаму, інакш чалавек можа проста згубіць сябе ў бясконцых клопатах і перажываннях. Тут галоўнае – знай­сці крыніцу натхнення, кожнаму – сваю. Менавіта яна пада­хвочвае нас нечым заняцца, я, напрыклад, пішу вершы.
Чалавек – воб­раз Божы, а з той прычыны, што Бог – Твор­ца, ён нясе ў сабе водбліск гэтай твор­час­ці, спрабуючы вы­казаць свой унутраны свет з дапамогай вонкавага.
Рыфмаваныя радкі пачалі прыходзіць да мяне адносна нядаўна, спачатку яны былі зу­сім кароткія, часцей пісаў він­шаванні сябрам, потым перада­ваў свае ўнутраныя перажы­ванні. Паступова гэты занятак пераўтварыўся ў маё хобі.
Натхненнем для мяне могуць паслужыць і прырода, і музыка, і падарожжы, і людзі. Чалавек не можа не ствараць.
Іосіф Бродскі сказаў адной­чы вельмі слушна: “Уся­лякая творчасць ёсць па сут­насці сва­ёй малітва. Усялякая творчасць накіравана ў вуха Усявышняга”.

Сяброўства

“Падарожнічаючы па розных месцах, знаёмлюся з рознымі людзьмі. І нехта з іх становіц­ца сябрам. Але сяброў, на маю думку, шмат не бывае. Гэта тыя людзі, з якімі мы дзелім свае радасці і нягоды, узлёты і па­дзенні, тыя, хто шмат пра нас ведае, але нікому не расказвае. Сапраўдныя сябры правяраюцца часам, адлегласцю і ўчынкамі. Прычым, няважна, блізка вы ці далёка, сапраўд­ныя сябры заўсёды побач.
Самыя каштоўня – сябры “па духу”, роднасныя душы. Іх адзінкі. Так і ў мяне…”

Кнігі

“Многія людзі ў сучасным све­це вельмі недаацэньваюць кні­гі. Між тым, чытанне пашырае кругагляд, паляпшае памяць, развівае мысленне. Больш за ўсё люблю духоўную літара­т­уру, але магу пачытаць і Пуш­кіна, і Ясеніна, цікаўлюся кні­гамі па псіхалогіі і навуковай літара­турай, якая дазваляе на аснове вопыту і ведаў рабіць высновы.
Калі б здарыўся сусветны пажар і я мог уратаваць толькі адну кнігу, пакінуў бы сабе Евангелле, бо яно – сэнс жыцця”.

Інтэрнэт

“Сёння ўсё больш часу ў людзей адымае Інтэрнэт. Так ці інакш ён накладвае свой адбітак і на маё жыццё, але стараюся да­зіраваць інфарма­цыю. Га­лоў­нае – каб яна пры­носіла карысць.
Інтэрнэт здольны падарыць новых сяброў, але адкрывае падчас перапіскі з чалавекам толькі адну трэцюю частку яго. Каб зразумець некага лепш, патрэбна таксама і жывое ўзае­мадзеянне – бачыць, чуць і адчуваць суразмоўцу”.

Пра шчасце

“Думаю, што шчасце ўвогуле залежыць ад светапогляду чалавека і стану яго душы. Яно – у нас саміх… Людзі могуць мець багацце, выдатную кар’еру, але быць няшчаснымі. Увогуле, знешняе шчасце, яно часовае…”

Цікавыя разважанні та­ленавітага чалавека, ці не так, паважаныя чытачы? Ёсць над чым задумацца.

Запісала Настасся НАРЭЙКА.

Рецепт счастья
Скажу я вам рецепт простой.
Чтоб дом наполнился уютом,
А в сердце – радость и покой,
Пораньше встаньте
свежим утром.

Пусть это будет не мечтой,
А просто маленькой работой.
Наполнив чашку добротой,
Смешайте вы ее с заботой.

Стаканчик правды, милость
к близким,
Тепла кувшинчик влейте в миску,
Добавьте верность, радость, веру,
Активность, смелость –
только в меру.

Побольше доброты, терпенья,
Идей, стремлений и смиренья,
Подайте все с теплом и лаской.
Пусть дом ваш станет
милой сказкой!

Матронушке
Явилась в мир она слепой,
Как птица белая
с закрытыми глазами,
Но с крепким телом и душой,
Измученной, израненной годами.

Святая старица терпела
Голод, холод и нужду,
Всех людей она жалела
И молила прекратить вражду.

Матронушка все службы
посещала,
Что мы не видим, ведала она,
Вера в Бога силы ей давала,
Терпеливой девочка была.
В 16 лет она ходить не стала,
Но не роптала, знаешь, никогда,
Духовно постепенно возрастала,
И верной Богу
оставалася всегда.

Все скорби, беды и несчастья
Матрона знала наперед,
И говорила: будет счастье,
Оно придет, печаль пройдет.

Матронушка молитвами лечила
Тех, кто только обращался к ней,
Дар она от Бога получила
И была любимицей людей.

Кротко и покорно крест несла,
Возложенный ей на плечи Богом,
И смиренной, доброю была,
Хоть жила и в уголке убогом.

О, блаженная мати Матрона,
Преклонюсь пред иконой твоей,
Затеплю я свечу,
вспомню словом,
Чтоб на сердце мне стало теплей.

И на душе моей царит покой,
Скажу я тем,
кто в чудеса не верит:
Вы помолитесь Матушке святой,
Поверьте, всем она ответит!

Москва…
Покровский монастырь
встречает звоном,
Идут к ней люди летом и зимой,
Поют акафист дружным,
стройным хором,
Несут поклон тебе,
Матронушка, земной.

Андрей КОТИК,
г.Высокое