Формулай шчаслівай сям’і падзяліліся маладыя камянчане

Каханне + дзеці + узаемаразуменне

Такую формулу шчаслівай сям’і склалі Ігар і Ірына Вядзернікавы з Каменца і кожны дзень пацвярджаюць яе мудрасць. Іх вяселле адбылося 24 кастрычніка 2015 года, і сёння ў бацькоў ужо двое дзетак: 4-гадовая Паліна і 2-гадовы Аляксандр.

Ігар працуе ў райаддзеле Дэпартамента аховы МУС Рэспуб­лікі Беларусь міліцыянерам-кінолагам (яго верная нямецкая аўчарка па мянушцы Алекс – добры сябар Палінкі і Сашы), а Ірына да дэкрэтнага водпуску была спецыялістам сак­рэтна-паставой службы ваеннай часці 48684-2 у Камянюках. Вось такая атрымліваец­ца сям’я ў пагонах, прычым тата – прапаршчык, а мама – сяржант, што не выклікае ні­якай нязручнасці.

Родам мае героі з Камянеччыны, Ірына – з Каленкавічаў, Ігар – з Дзмітровічаў. Як жа адбылося іх знаёмства? Пра гэта ахвотна расказвае жонка, бо менавіта яна была ў свой час яго ініцыятарам. Аднойчы яна прыехала ў госці да сястры, якая была (па волі шчаслівага лёсу) суседкай баць­коў Ігара, і першы раз убачыла яго праз акно. Хлопец тады толькі-толькі вярнуўся з арміі і ў той дзень каціў міма дома Ірынінай сястры кола ад трактара. “Які хлопец!” – захапі­ла­ся дзяўчына і адразу ж пабегла да сястры па інфармацыю. Даведалася прозвішча, знай­шла Ігара ў сацыяльных сетках, адтуль узяла нумар ма­більнага тэлефона і кінула, як цяпер кажуць, “глухара”. І ён перазваніў…

Два гады аддзялілі момант знаёмства ад вяселля і былі напоўнены частымі спаткан­нямі, размовамі і разуменнем, што менавіта з гэтым чалавекам хочацца быць побач усё жыццё.

Дачка — лепшы настаўнік

Сёння Вядзернікавы жывуць у Каменцы. Палінка ходзіць у дзіцячы сад, а таксама ахвотна наведвае гурткі мясцовага цэнтра дадатковай адукацыі (цестапластыка і танцы), лю­біць спевы, маляванне, муль­цік “Тры каты” і сваю цацачную сабачку Тусю, а таксама са ўсёй сур’ёзнасцю ставіцца да дапамогі маме ў доглядзе маленькага браціка. Дзяўчын­ка ўжо ведае шмат літар (вучаць разам з мамай у форме гульні), а потым перадае свае веды Сашу.

– Прычым у дачушкі нас­таўнічаць атрымліваецца нават лепш, чым у мяне, – расказвае Ірына з гонарам.

З мабільным тэлефонам ды камп’ютарам дзеці Вядзерні­кавых практычна не знаёмыя. Хіба толькі ім дазваляецца паглядзець у іх фатаграфіі. Лю­бімая цацка хлопчыка – сіне-жоўты трактар (калі чую гэта, міжволі ўспамінаю кола, з якога пачалася гісторыя дружнай сям’і ).

Кожны месяц Вядзерні­ка­вы выбіраюцца з дзецьмі ў гульнявы пакой у Брэст. А штовечар (калі тата не на рабоце) збіраюцца за чаем, гутараць, расказваюць навіны. Потым, калі прыходзіць час сну, дзеці ахвотна слухаюць казкі, якія чытаюць ім бацькі. Цудоўная традыцыя, праўда?

– Сёння будзем пра Рапунцэль, – сур’ёзна заўважае Па­ліна, і мама згодна ківае.

Пра смачнасці

Па выхадных Ірына з дачушкай гатуюць любімыя сямейныя пульхныя пончыкі (рэцэпт глядзіце ніжэй), якія потым зні­каюць з талеркі ў імгненне во­ка – смакоцце!

Дні нараджэння для дзяцей традыцыйна пачынаюцца з сюрпрыза. Яны прачынаюцца раніцай і адразу ж бачаць рознакаляровыя паветраныя шарыкі, якімі бацькі таемна ўпрыгожылі пакой. Потым збіраецца ўся сям’я (ба­булі, дзядулі, браты і сёстры) і імяніннік задзімае свечкі на торце, загадваючы запаветнае жаданне.

Калі пытаюся пра канфлік­ты, Вядзернікавы, не тоячыся, заўважаюць, што яны здараюцца. Як і ў кожнай сям’і. “Як іх вырашаем? Кладзём дзяцей спаць, садзімся побач і раз­маўляем”, – расказвае Ірына.

Хатнія абавязкі дзеляцца таксама пароўну. Як і на дапамогу бацькам у агародзе едуць разам і дружна. Агульнымі на­маганнямі ўвогуле і грыбы збі­раюцца лепш, і ягады, і на рыбалцы шанцуе асабліва.

Нядаўні Вялікдзень Вядзер­нікавы святкавалі спярша сваёй сям’ёй – накрылі традыцыйны стол, тата прачытаў маліт­ву, Палінка і Саша гулялі “ў біткі” чырвонымі яйкамі, і сяст­рычка ахвотна саступіла бра­ціку, аддаўшы сваё яйка, хоць і перамагла. Потым учацвярох паехалі да родных з вінша­ван­нямі і падарункамі. А на Дзень Перамогі сям’ёй адправіліся ў святочны горад – дзеці з ранніх гадоў павінны ведаць, што ёсць такі дзень – 9 Мая…

Не разумеем тых, хто нараджае дзеля кватэры…

Цікаўлюся, ці хацелі б стаць калі-небудзь мнагадзетнымі. І Ірына з Ігарам гавораць, што думаюць спыніцца на двух дзецях, бо іх і вырасціць трэба, і ў жыццё пусціць. (У жонкі, дарэчы, – сястра і тры браты. Муж у бацькоўскай сям’і – адзі­нае дзіця).

– Шчыра не разумеем тых, хто нараджае трэцяга дзеля кватэры, – зазначаюць яны. – Але дзеці ўвогуле – вялікае шчасце!

Нездарма ж яны ўвахо­дзяць у формулу сямейнага ладу ды згоды, прыведзеную вышэй. 

“Драўлянае” вяселле Вядзер­нікавы адсвяткавалі ў мінулым годзе, а на Ружовае (праз 5 гадоў) плануюць зрабіць важны для сваёй сям’і крок – абвянчацца ў царкве. Пажадаем ім шчасця!

Настасся НАРЭЙКА.

Фота Наталіі КАЎПАНЬКА і з сямейнага архіва.

Пульхныя пончыкі па-вядзернікаўску

Мука – 360 г, дрожжы (свежыя) – 25 г, цукар – 3 ст. л. з горкай, соль – 0,5 ч. л., вада – 250 мл, цукровая пудра, алей для смажання.

У цёплай вадзе растварыць цукар, соль і 1 ст. л. мукі, да­бавіць дрожжы, размяшаць, накрыць сурвэткай і пакінуць у цёплым месцы на 15-20 хві­лін, муку прасеяць 2 разы, уліць у яе ваду з дражджамі, замя­сіць цеста, перамешваць хві­лін 10. Пракласці цеста ў чысты посуд, змазаны алеем, нак­рыць і пакінуць у цёплым месцы на гадзіну. Цеста, што падышло, абмяць, раскатаць у пласт таў­шчынёй 0,7 см. З цеста выра­заць кружочкі. Падсмажыць пон­чыкі ў алеі да га­тоўнасці.