Простае жыццё Аляксея Грыцука

З Аляксеем Грыцуком, які працуе механізатарам у адкрытым акцыянерным таварыстве “Александрыя-Агра”, неаднаразова сутыкалася на палях гаспадаркі. Падчас апошняй паездкі выпадкова сустрэлася з ім зноў. Потым даведалася, што Аляксей Алегавіч – добры і адказны працаўнік, які не баіцца ніякай работы. Таму сённяшні сюжэт – аб ім.

Аляксей нарадзіўся ў нашым раёне, у вёсцы Світычы ў 1972 годзе ў сям’і трактарыста і цялятніцы. Быў адным з шасцярых дзяцей, якія змалку ніколі не адмаўляліся ад работы. Так, часта Алёшу можна было ўбачыць у кабіне бацькавага трактара ці на цялятніку, дзе дапамагаў матулі, ды і на агародзе прапалоць градку-другую не ленаваўся. Летам была іншая работа: падлеткам працаваў на зернятоку. Такім чынам, і кішэнныя грошы зарабляў сам, і вучыўся адказнасці (сумяшчаў прыемнае з карысным)…

Пасля заканчэння 8 класаў Агародніцкай школы пайшоў вучыцца ў Высокаўскае вучылішча, дзе атрымаў прафесіі слесара шырокага профілю і механізатара.

А далей была служба ў пагранвойсках. Малады чалавек служыў на мяжы паміж Туркме­ністанам і Афганістанам. Так прай­шлі два гады, пасля чаго Аляксей вярнуўся ў бацькоўскі дом у Агародніках. Было гэта ў 1992-м. Адразу ўладкаваўся на працу меха­нізатарам у тагачасны калгас “Дружба”…

Цяперашні МТЗ-892 – гэта ўжо пяты трактар, на якім шчыруе мужчына. І дзе яго жалезнага каня толькі ні ўбачыш: і на сяўбе зерневых, і на пасадцы і капанні бу­льбы. Акрамя таго, летам Аляксей Алегавіч перасядае з трактара на камбайн. Таму ў гэтую пару года яго разам з памочнікам можна знайсці на ўборцы зерневых і зернебабовых… Так што сям’я рэдка бачыць свайго любага мужа і тату дома.

А гісторыя кахання Аляксея Алегавіча і яго будучай жонкі пачыналася так: неяк заехаў ён у пасёлак Белавежскі, дзе сустрэў сваю другую палавінку – дзяўчыну Алу, якая разам з братам прыехала з далёкай Малдавіі на заробкі (дарэчы, як прыз­наўся сам герой, – у Алу Дзмітрыеўну закахаўся з першага погляду). Такім чынам Беларусь для прыезджай малдаванкі стала роднай, бо ў 2001 годзе маладыя людзі пабраліся. Спачатку жылі з бацькамі мужа, потым здымалі кватэру. Зараз жа яны гаспадараць у калгасным доме. У сям’і падрастае 5-гадовы сынок Максім. На новым месцы абжыліся хутка, завялі гаспадарку.

Усё падабаецца Аляксею Грыцуку ў рабоце і сямейным жыцці, вось толькі засмучае тое, што вельмі мала вольнага часу для таго, каб пабыць з роднымі. Але, нягледзячы на гэта, мужчына знаходзіць гадзіну-другую для таго, каб схадзіць на рыбалку, якая з’яўляецца яго хобі з дзяцінства. Працоўны адпачынак выпадае выключна зімой, калі ў полі няма работы…

Мара Аляксея Грыцука – мець уласны дом, дзе б заўсёды гучаў шчаслівы смех яго любімых і родных.

Наталля ГРЫЦУК.

Фота аўтара.