Муж, бацька, старшыня…

Сёння раскажу пра чалавека, які вядомы як выдатны кіраўнік. Яго асабістае жыццё ведаюць толькі тыя, хто жыве побач з ім. Знаёмцеся: Уладзімір Федаровіч, старшыня сельгасвытворчага кааператыву “Хадасы”.

Уладзімір Васільевіч у сям’і…

Яго жыццёвы шлях пачаўся ў суседняй Гомельскай вобласці 6 сакавіка 1966 года. Нарадзіўся Уладзімір Васільевіч у вёсцы Ельна. Акрамя яго, у сям’і раслі яшчэ дзве сястры… Пасля 10 класаў сярэдняй школы ў Леніне хацеў вучыцца на машыніста ў Гомелі, але бацькі не дазволілі, таму паступіў у Ляхавіцкі сельскагаспадарчы тэхнікум на агранамічнае аддзяленне. Праз год быў прызваны ў армію, пасля службы ў якой працягнуў вучобу.

Першы прафесійны вопыт атрымаў у Бярозаўскім раёне, дзе ў калгасе “Чырвоны сцяг” шчыраваў брыгадзірам. Час не стаіць на месцы, патрабуе новых ведаў, таму малады чалавек паступіў у Гродзенскі аграрна-тэхнічны ўніверсітэт. У вольныя хвіліны сур’ёзна займаўся лёгкай атлетыкай, выканаў нарматыў кандыдата ў майстры спорту. Падчас вучобы пазнаёміўся з будучай жонкай, якая атрымлівала адукацыю ў той жа ўстанове. У Хадасы маладая сям’я прыехала на практыку і засталася тут назаўсёды. Пачынаў Уладзімір Васільевіч у 1992 годзе з пасады начальніка ўчастка №2 (Ганцэвічы), 4 месяцы быў галоўным аграномам раёна, пасля, у 2002-м, узначаліў гаспадарку. “Мая работа мне падабаецца. Але часам, калі ўзнікаюць нейкія праблемы, шкадую, што не стаў машыністам”, – з усмешкай гаворыць старшыня гаспадаркі. У сям’і Федаровічаў – дачка і сын, гонар бацькоў.

… і на рабоце

Летась паказчыкі развіцця “Хадасоў” аказаліся ніжэйшымі, чым у ранейшыя гады. Хто вінаваты ў гэтым? “І надвор’е, і чалавек!” – зазначае Уладзімір Федаровіч. Ён упэўнены: каб атрымліваць высокія ўраджаі, трэба адступаць ад старых стэрэатыпаў, а таксама – прыёмаў уздзеяння на прадукцыйнасць. “Напрыклад, трэба пераходзіць на мікраўгнаенні. У 2013-м на гэтыя мэты наша гаспадарка выдаткавала 271 мільён рублёў. Таму і атрымаўся нядрэнны вынік па цукровых бураках…”

На тэрыторыі гаспадаркі – 16 вёсак. У СВК шчыруюць каля 200 чалавек, і іх колькасць амаль не мяняецца. “Наш калектыў – стабільны, “цякучкі” кадраў, можна сказаць, няма. За гады склаўся “касцяк”. З маладых спецыялістаў мала хто “ўцякае” ад нас, бо большая частка іх – мясцовая моладзь…” Дарэчы, да будучых кадраў кіраўніцтва “Хадасоў” прыглядаецца яшчэ ў той час, калі яны вучацца ў школе. Заахвочванне лепшых вучняў, уручэнне навагодніх падарункаў тут даўно стала добрай традыцыяй. Зараз у гаспадарцы шчыруюць каля 20-і выпускнікоў мясцовай базавай школы. Ёсць маладыя спецыялісты, што прыязджаюць па размеркаванні. Моладзь забяспечана добраўпарадкаваным жыллём, дастойнай зарплатай. За кошт гаспадаркі арганізаваны паездкі ў басейн у Каменец, але чамусьці гэта паслуга не карыстаецца асаблівай папулярнасцю…

Аб тэхнічным перааснашчэнні можна многа і доўга расказваць. Новая тэхніка і не так даўно ўведзены ў эксплуатацыю зернесушыльны комплекс ЗСК-30 далі магчымасць своечасова ўбіраць і даводзіць да патрэбнай кандыцыі ўраджай. Словам, кожны ўкладзены ў мадэрнізацыю рубель паступова дае аддачу. З набыццём энерганасычаных трактароў і сучасных глебаапрацоўчых агрэгатаў палепшылася культура земляробства.

Калі больш за дзесяць гадоў таму Уладзімір Федаровіч прыступаў да абавязкаў старшыні гаспадаркі, то абяцаў, што ў жыцці работнікаў будуць вялікія перамены, ставячы для гэтага свае ўмовы: “Я патрабаваў, каб людзі вучыліся працаваць па-новаму!” Можа, не ўсё ўдалося зрабіць, як задумваў на пачатку, але тое, што гаспадарка набыла “другое” дыханне, сёння відавочна.

“Эканамічныя паказчыкі – палова справы. Яшчэ больш важнымі з’яўляюцца адносіны людзей да працы. У нас ёсць работнікі, якія ні хвіліны не могуць сядзець без работы,” – яшчэ адзін крытэрый поспеху для Уладзіміра Васільевіча. Увогуле, як лічыць старшыня сельскагаспадарчага кааператыву “Хадасы”, самыя галоўныя чалавечыя якасці – сумленне і працавітасць.

На рахунку Уладзіміра Васільевіча нямала зробленага: у мінулым годзе да Хадасоў падвялі газ, трактарны парк абноўлены (дарэчы, у гаспадарцы засталіся толькі адзінкі машын, якім больш за 10 гадоў). “Безумоўна, многае хацелася б зрабіць, але трэба разлічваць фінансы так, каб людзі рэгулярна атрымлівалі дастойную зарплату”. Асноўныя грашовыя сродкі гаспадаркі ідуць на завяршэнне будаўніцтва малочнатаварнай фермы на 765 галоў дойнага статка. Яе ўвод у эксплуатацыю плануецца ў бягучым годзе. Зараз будаўнікі завяршаюць аддзелку будынка, адначасова вядзецца мантаж абсталявання.

Вось такі ён, муж, бацька, старшыня, Уладзімір Федаровіч, за плячамі якога ня­мала зробленага на карысць гаспадаркі.

Наталля ГРЫЦУК.

Фота аўтара.