Мастак з Пелішча малюе прыгажосць

Хутар на Драгічыншчыне, дзе прайшлі гады маленства, сённяшні пелішчанец Антон Мартынавіч Саковіч з асаблівай любоўю захоўвае ў сваім сэрцы. А яшчэ, дзякуючы здольнасцям да малявання, ён перанёс родны дом на паперу – і сёння карціна (вы можаце бачыць яе на галоўным фота) займае пачэснае месца ў хатнім вернісажы.

Першы знаток і справядлівы крытык творчасці мастака – яго любімая жонка Антаніна Іванаўна, з якой у 1969 годзе, пасля нараджэння дачкі, пе­раехалі ў Пелішча, дзе можна было атрымаць кватэру. Улад­каваліся на работу: яна – фель­чарам у мясцовую амбулаторыю, ён – на станцыю, якая пе­рапампоўвала паліва (пазней стаў інжынерам па ахове працы ў ААТ “АграПелішча”).
У 2017-м Саковічы адзна­чы­лі залатое вяселле, і на святкаванне яго сабралася ўся вя­лікая сям’я: сын, дачка, чацвёра ўнукаў. Цяпер ёсць яшчэ і праўнучка Насця, якой хутка споўніцца тры гадкі.

З творчасцю Антон Марты­навіч ішоў па жыцці поруч яшчэ з маладых гадоў. У Дра­гічынскім раёне (да пераезду) працаваў мастаком-афармі­це­лем у клубе, займаўся разьбой па дрэве (майстраваў фі­гуркі зуброў ды аленяў)… Потым паўсядзённыя клопаты адсунулі захапленне на другі план, пакуль дачка не прапанавала тату намаляваць папулярную апошнім часам карці­ну па нумарах. Згадзіўся. Узяў­ся за гэту крапатлівую работу (хто спрабаваў – ведае) і скончыў, абапіраючыся ўжо выключна на ўласныя (ад прыроды) густ ды адчуванне прыгожага. Не звяртаў увагі на загадзя расстаўленыя лічбы і колеры, замацаваныя за імі, – карцела ўнесці ў карціну неш­та СВАЁ.

Спачатку маляваў з натуры

Так і заняўся гэтым відам творчасці зноў – маляваў з натуры, з гатовай карцінкі, паводле ўспамінаў (пра родны хутар, напрыклад). Па просьбе ўнучкі, што жыве сёння ў Фларэнцыі, дзе не бывае ні маразоў, ні снегу, стварыў не­калькі цудоўных зімовых пей­зажаў. У свой час яны “пераселяцца” ў сонечную Італію, а пакуль кожны новы твор Антон Мартынавіч абавязкова фатаграфуе і адпраўляе на ацэнку ўнучцы.
Часта “заказваюць” бацьку карціны і дачка з сынам, што жывуць у Жабінцы і Гродне адпаведна. Яны ж дапамагаюць і з набыццём матэрыялаў для творчасці. А рамкі Антон Мар­тынавіч робіць сам. (Дачка дарэчы, таксама малюе – не пра­фесійна, для сябе.)
Сваімі дзецьмі і ўнукамі Саковічы шчыра ганарацца, бо заўсёды адчуваюць іх цеп­лыню і падтрымку. Калі пытаюся, на што абапі­раліся ў вы­хаванні, Антаніна Іванаўна гаворыць пра бясцэнны ўлас­ны прыклад, а таксама пра ранняе прывучэнне да працы: “З малых гадоў бралі дзяцей з сабой у поле, рана бу­дзілі, хоць сёння прынята шкадаваць малых, даваць ра­ніч­кай даўжэй паспаць. На маю думку, для адпачынку ёсць ноч, а дзень – для работы. Мы бы­лі строгімі бацькамі, асабліва я. Не мелі ніводнай шкоднай звычкі, вось і дзеці ў нас такія ж самыя”.

Пра сваё

Сакрэтам сямейнай згоды Саковічы лічаць уменне сас­тупаць, заўважаць і цаніць доб­рае адзін у адным, а таксама змірацца.
Пра творчасць мужа Анта­ніна Іванаўна гаворыць з асаб­лівай цеплынёй. “Сама не малюю, але цаніць умею”, – заз­начае яна. Таму і крытыку жончыну Антон Мартынавіч усп­рымае з разуменнем: “Ведаю, што ідэальна не бывае”.
Цікаўлюся любімай тэмай мастака, і ён адказвае проста: “Малюю прыгажосць”.
Варта зазначыць і той факт, што ў Антона Саковіча былі ўжо 2 невялікія выставы: на Дні горада ў Каменцы і падчас Дня аграгарадка ў Пелі­шчы. Антаніна Іванаўна прыгадвае здзіўленне агульнай знаёмай, якая падчас апошняга ўбачыла карціны і сказала: “Столькі гадоў жыву побач з Антонам Мартына­ві­чам, а не ведала, што ён малюе!” Вось якое атрымалася адкрыццё. Ды і ўвогуле побач з намі шмат адораных, тале­навітых людзей. Варта толькі азірнуцца.
Настасся НАРЭЙКА.
Фота аўтара.