Карына Кожух – дзяўчына, якая піша

Яе заўважыла некалькі гадоў таму падчас раённага конкурсу юных паэтаў “Дэбют” і запомніла з той простай прычыны, што ўбачыла ў ёй, адухоўленай, натхнёнай, задумлівай, нешта сваё. Так і я некалі чытала свае першыя, далёкія ад дасканаласці вершы перад журы, заікаючыся ад хвалявання.

Сёння Карына працягвае ствараць, але ад вершаў перайшла да прозы. Мы суст­рэліся ў чарговы раз на занятках літа­ра­турнага гуртка “Жарынка”, якія вяду пры рэдакцыі “НК”, і вам, думаю, таксама бу­дзе цікава бліжэй пазнаёміцца з дзяўчын­кай, якая піша, на старонках газеты.

Карына Кожух перайшла ў 8 клас СШ №2 Каменца, а жыве ў Прыазёрскім з мамай, татам і двума старэйшымі братамі. Яе любімыя школьныя прадметы – анг­лій­ская мова, руская літаратура і… ін­фар­ма­тыка, з якой дзяўчынка марыць звязаць сваю будучую прафесію. Праг­раміст з душой паэта. Незвычайнае спалучэнне, але чаму б не?

Акрамя агульнаадукацыйнай, Карына наведвае яшчэ і дзіцячую школу мастац­­тваў, дзе вучыцца граць на акардэоне (застаўся апошні год). Спярша хацела асвойваць рамантычнае фартэпіяна, але месцаў, на жаль, ужо не было. Тады лю­бімая мама параіла акардэон, ёй падабалася яго гучанне…

У свой час дзяўчынка наведвала секцыю лёгкай атлетыкі, займалася саломапляценнем, малявала пяском – шукала сябе. І заўсёды пісала. Асабісты дзённік, які за­паўняе падзеямі з жыцця, ура­жаннямі ды роздумамі і сёння, а таксама – аповесці, якія называе кнігамі, і такая назва апраў­даная, бо аўтарка не толькі стварае гісто­рыю сваіх герояў, але яшчэ і малюе іх. Ужо скончаная кніга пра вялікую сям’ю, якой многа давялося перажыць, але гэта толькі зблізіла родных людзей (пакуль што яна без назвы), а таксама фантастычная гісторыя пра хлопчыка Бенджаміна, якога выкралі іншапла­нецяне і якому ўдалося выратаваць наш свет ад іх каварных планаў.

Калі пытаюся, над чым Карына працуе цяпер, яна паказвае спісаныя акуратным почыркам аркушы, на якіх паступова разгортваецца гісторыя дзяўчынкі Ярас­лавы, якая заснула, пасвячы коней, а калі прачнулася, убачыла, што ў яе любімага каня па мянушцы Шарлота выраслі… крылы! Дзякуючы ім гераіня перанеслася ў чароўную краіну. Завязка вельмі цікавая, пагадзіцеся. Так і карціць даведацца, што ж будзе далей.

Першым чытачом твораў Карыны Кожух становіцца яе мама. “Яна заўсёды ці­кавіцца маёй творчасцю, падтрымлівае, умее параіць нешта і не пакрыўдзіць, – расказвае дзяўчынка. – Шкада толькі, што не дазваляе мне заседжвацца над рукапі­сам дапазна. (Усміхаецца.) Вельмі час­та менавіта вечарам прыходзіць натх­ненне, не хочацца яго губляць, але я слухаюся. Асабліва, калі на наступны дзень у школу. Разумею: вучоба – перш за ўсё”.

Цікаўлюся тым, што дзяўчынка зна­ходзіць для сябе ў пісьменніцтве, чым яно прываблівае, чаму не адпускае. “Прос­та прыходзіць нейкая думка, – тлумачыць мая суразмоўца. – І хочацца перанесці яе на паперу, каб захаваць”. Так проста і так натуральна.

Сёлетняе лета Карына праводзіць у родным пасёлку, дапамагае маме (разам яны прыбіраюць у кватэры, пякуць пі­рагі, даглядаюць кветкі: матуліны гартэн­зіі, фіялкі і архідэі ды дачушчыны кактусы), мала “сядзіць” у тэлефоне і перад тэ­левізарам, сустракаецца з сябра­мі, піша новыя творы, іграе на укулеле (сама навучылася), працуе над алмазнай вышыў­кай на зімовую тэматыку, атрыманай у падарунак…

Што можа быць лепш за здольнасць ствараць свае светы, цэлыя светы, населеныя людзьмі? Пэўна, нішто. У ча­роўных гісторыях Карыны Кожух звычайныя коні пераўтвараюцца ў Пегасаў і сягаюць да неба. Пажадаем ёй шчаснага палёту на крылах натх­нення!

Настасся НАРЭЙКА.

Фота Віталія ДУЛЕВІЧА.