Знайшоў сябе ў пажарнай службе

IMG_7597Ратаўнік… Гэта слова  трэба агучваць з годнасцю, бо менавіта ад яго, чалавека смелага і вынослівага, залежыць, ці зможа той, хто апынуўся ў бядзе, імя якой – пажар, зноў убачыць сонца. Ратаўнік – гэта і пажарны, і верхалаз, і вадалаз, і медык, і вадзіцель… Менавіта аб апошнім пойдзе гаворка сёння, у дзень ратаўніка.

З Мікалаем Козелам сустрэлася на яго рабочым месцы – у райаддзеле па надзвычайных сітуацыях. Ён удзяліў мне некалькі хвілін.

– Мікалай Анатольевіч, калі ласка, крыху аб сваім дзяцінстве. Можа, ужо тады была мара працаваць у пажарнай службе?

– Маё дзяцінства нічым не адрозніваецца ад іншых. Нарадзіўся ў Дзямянчыцах, але праз некаторы час сям’я пераехала ў Ратайчыцы. Хадзіў у Свішчоўскую сярэднюю школу. Паралельна з гэтым вучыўся ў вучэбна-вытворчым камбінаце, пасля заканчэння якога атрымаў вадзіцельскае пасведчанне трактарыста. Першы час менавіта на трактары і працаваў у родным калгасе. Потым атрымаў вадзіцельскае пасведчанне. А далей была армія. Служыў у Брэсце, у паветрана-дэсантных войсках. Пасля службы вярнуўся дадому са званнем малодшага сяржанта… У маёй сям’і ніхто не працаваў у пажарнай службе, таму ніколі не задумваўся над тым, каб ісці ў гэту сферу.

– А як атрымалася, што сталі вадзіцелем аўтацыстэрны?

– Калі пасля арміі зноў шчыраваў у калгасе, аднойчы прапанавалі новую работу, якая вельмі рознілася з той, што выконваў да гэтага часу. Так, у 1995 годзе і стаў вадзіцелем аўтацыстэрны ў ваенізаванай пажарнай службе ў Кашчэніках – на той час там быў пост. У 2000-м перайшоў на працу ў Каленкавічы, а ў 2004-м – у Каменец.

– Як адносіцца да Вашай працы сям’я?

– Сям’я ўжо прывыкла, што ў святы часам не бываю дома. Ганарацца тым, што працую дзеля людзей. Бо менавіта ад мяне залежыць, ці ў час прыедуць ратаўнікі на месца здарэння… А сям’я мая – гэта любая жонка і двое дзяцей – сын і дачка. З жонкай пазнаёміўся, калі яна працавала ў Ратайчыцкім дзіцячым садку. У 1996-м мы пабраліся…

– Ніхто з дзяцей не збіраецца звязаць свой лёс з пажарнай службай?

– Сын Дзмітрый заканчвае 11-ы клас. Яго мара – стаць ратаўніком. Ёсць надзея, што ў нас складзецца такая маленькая пажарная дынастыя…

– Чым Вы любіце займацца ў вольны ад службы час?

– Ужо сем сезонаў запар працую ўлетку старшым камбайнерам у адкрытым акцыянерным таварыстве “Белавежскі”. Увогуле, работы на зямлі не баюся з дзяцінства…

– І апошняе. Што хацелі б пажадаць сваім калегам у дзень прафесійнага свята?

– “Сухіх рукавоў”, менш выездаў на месцы здарэнняў і, безумоўна, здароўя і шчасця ім і іх сем’ям.

Што яшчэ можна дадаць? Няхай спраўдзяцца мары ўсіх ратаўнікоў краіны.

Наталля ГРЫЦУК.

Фота аўтара.

Добавить комментарий