Біёлаг-чараўнік

Кожны год 1 верасня Вайскоўская сярэдняя школа гасцінна расчыняе дзверы сваім вучням, настаўнікам, у тым ліку маладым спецыялістам. І сёлета на лінейцы “Добры дзень, школа!” нам прадставілі чатырох новых настаўнікаў, дакладней, настаўніц. Пра адну з іх раскажу.

Біялогія… Раней, калі чула гэтае слова, станавілася адразу і сумна, і нецікава. Цяпер магу цвёрда сказаць: гэта захапляльны прадмет. Дапамагла мне змяніць сваё меркаванне пра біялогію маладая настаўніца Ганна Мікалаеўна Шэлягейка.

Адразу нам стала вядома пра яе толькі тое, што нарадзілася і вырасла ў Брэсце, сёлета скончыла Брэсцкі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя А.С. Пушкіна, вучылася на настаўніка хіміі і біялогіі і па размеркаванні прыехала працаваць у Вайскоўскую школу. А мяне цікавіла: чаму яна выбрала менавіта яе? (Другім варыянтам была Відамлянская СШ.) Спытала аб тым у Ганны Мікалаеўны і вось што пачула ў адказ:

– Мае бацькі родам з Лісоўчыцаў, а тут жылі сваякі. Мне было цікава даведацца, чым яны жылі, убачыць іх настаўнікаў, якія, дарэчы, працуюць і сёння.

– Не расчараваліся пасля ўбачанага?

– Ніколькі! Калі была маленькай, мама часам расказвала пра сваю вёску і школу. Прыехаўшы ўлетку знаёміцца з Войскай, вырашыла наведаць і Лісоўчыцы. Убачыла стары дом маіх бацькоў, адразу ўспомніла матуліны апавяданні, і пачуццё дэжавю перапоўніла душу. Таму і засталася тут.

– Вы пра далёкае мінулае. А давайце аб тым, што было некалькі гадоў назад, пра навучанне ва ўніверсітэце…

– Адразу было цяжка вучыцца, але ўжо на другім курсе зразумела, што тое, чым я займаюся, чаму вучуся, МАЁ. Я сапраўды хацела быць настаўнікам хіміі і біялогіі. За добрую вучобу ўсе пяць гадоў была старастай групы. Ва ўніверсітэце здаралася ўсялякае, але зараз, калі я і мае аднакурснікі знайшлі сябе і свой шлях, успамінаю толькі добрыя моманты. Хачу выказаць словы ўдзячнасці сваім выкладчыкам за тое, што аддавалі веды, неабходныя нам у жыцці.

– Што робіце, каб зацікавіць сваімі прадметамі вучняў?

– Я не магу быць строгім настаўнікам, бо яшчэ толькі пачынаю, але часам даводзіцца. Кніжнай лексікай стараюся карыстацца радзей, “перакладаю” на больш зразумелую для вучняў мову. Імкнуся на ўроках выкарыстоўваць сучасныя тэхналогіі навучання.

– Можа, успомніце цікавы выпадак падчас урока?

– Запомнілася знаёмства з 11-ым класам, асабліва – тры вучні, якія прадставіліся так: “Максім Іванавіч”, “Я-Ілья” і “Проста Сяргей”. Успамінаючы гэта, заўсёды ўсміхаюся.

– Спецыяльнасць у Вас “настаўнік хіміі і біялогіі”. Але ў школе таксама выкладаеце геаграфію, з’яўляецеся класным кіраўніком 10 класа, у якім 11 чалавек, а яшчэ загадваеце кабінетам біялогіі. Не цяжка сумяшчаць столькі абавязкаў?

– Геаграфія – цікавы і захапляльны прадмет. Яшчэ ў школе ён быў адным з маіх любімых. Калі прапанавалі выкладаць, акрамя хіміі і біялогіі, яшчэ і геаграфію, згадзілася не задумваючыся. А сумяшчаць усё не складана. Хоць, бывае, стамляюся. Калі на ўроках бачу зацікаўленыя вочы вучняў, разумею, што стараюся недарэмна.

– А як Вас сустрэлі вучні, настаўніцкі калектыў?

– Цудоўна! З дзецьмі адразу знайшла агульную мову і імкнуся ім ва ўсім дапамагаць. А з калегамі адносіны склаліся спакваля. У кожным жа калектыве свае парадкі. Але потым зразумела – мне тут рады. Таму з вялікім задавальненнем і добрым настроем іду ў школу.

– Бачу, у Вайскоўскай школе Вам вельмі ўтульна. Застанецеся пасля двухгадовай “адпрацоўкі”?

– Не магу сказаць дакладна, за два гады можа многае змяніцца.

– Вы нядаўна развіталіся са студэнцкім жыццём, а я зусім хутка з ім пазнаёмлюся. Якія парады далі б абітурыентам?

– Галоўнае – не ленавацца і імкнуцца да сваёй мэты. Не нервавацца з-за дробязяў і цаніць кожны момант жыцця. Паступіўшы ў навучальную ўстанову, радавацца студэнцтву. Будзе цяжка, але трэба пераадольваць гэта, і добрыя вынікі не прымусяць сябе доўга чакаць. Працавітасць заўсёды ўзнагароджваецца.

На гэтым наша размова скончылася. І я засумавала. Таму што нашы з Ганнай Мікалаеўнай шляхі сышліся толькі зараз, калі я ўжо ў 11-ым класе. Але цвёрда ведаю, што, уступаючы ў дарослае жыццё, буду памятаць, як пры ўваходзе ў кабінет настаўніца вітала нас сваёй добрай усмешкай. З якой цікавасцю слухаў яе ўвесь клас… Як урокі здаваліся падарожжам па чароўнай краіне хіміі, біялогіі і геаграфіі. І як шкада, што гэта падарожжа працягваецца ўсяго толькі 45 хвілін!

Наперадзе яшчэ тры навучальныя чвэрці, і я мяркую: Ганна Мікала­еўна ў нас не расчаруецца. Жадаю ёй на пачатку прафесійнага шляху паслухмяных і ўдзячных вучняў, добразычлівых калег, шчырых усмешак і асабістага шчасця.

Надзея ТКАЧОВА, в.Войская.

Фота аўтара.