Адзінота па ўласным жаданні?

Изображение 580_resizeУ некалькіх кіламетрах ад Чвіркоў, сярод лесу, пад высачэзнымі дрэвамі схавалася ад свету хата, сцежкі вакол якой пратаптаны хутчэй звярамі, чым людзьмі. У наваколлі гэты хутар ведаюць як кардон (так называюць лясную варту, ахову запаведніка).

Пра яго існаванне не так даўно даведалася з пісьма нераўнадушнай брастаўчанкі Вольгі Ледзянец, якое даслала ў рэдакцыю: у час прагулкі па лесе яна выпадкова натрапіла на лясную хаціну, якую, здавалася, людзі пакінулі з паўвека назад. І як жа была ўражана аўтарка пісьма, калі ўбачыла, што тая хата… жылая, што там жыве немаладая жанчына. “Как же так? Неужели никто не видит? Это можно сравнить только с Агафьей Лыковой в российской тайге…»

Пры выпадку, з дапамогай падказак чвіркоўцаў, адшукалі гэты кардон, які сапраўды не можа не ўразіць сваім нежылым выглядам. Праўда, ад тых жа чвіркоўцаў ужо ведалі, што ў гэтай леснічоўцы, якая некалі была дзвюхкватэрнай, у 70-я гады жылі дзве сям’і пушчанскіх работнікаў. Пазней палова будынка была разабрана і вывезена, а жыхарцы другой паловы дома, Вользе Радыванюк, якая на той час ужо аўдавела, ад Нацпарка было прапанавана іншае жыллё. Згоды на пераезд яна не дала. Некалькі гадоў назад прапаноўвалі пакой у інтэрнаце… Цяпер да яе на кардон найчасцей наведваюцца хіба што супрацоўнікі пошты, якія прывозяць газету, а заадно і прадукты, калі па мабільніку аб тым папросіць 70-гадовая гаспадыня ляснога хутара. Пенсію яна зарабіла, бо працавала і ў калгасе, і санітаркай у раённай бальніцы. Дзіву даешся, як дабіралася на работу ў Каменец…

Яе дома не засталі. І аб прысутнасці чалавека ў гэтай мясціне нішто не нагадвала. Як і аб тым, што яшчэ з год назад на так званым падвор’і Вольга Макараўна мела карову. Толькі шэры каток жаласліва мяўкаў на драўляным парозе ў чаканні гаспадыні. Мы ж яе не дачакаліся, хоць у лясным паўзмроку ля хаты правялі з паўгадзіны, імкнучыся ўявіць жыццё-быццё жыхаркі гэтай “заімкі”, асабліва зімою. Адзіны абнадзейваючы факт – тое, што побач з хатай электралінія.

Праз некалькі дзён ад супрацоўніцы раённага цэнтра эпідэміялогіі і гігіены Яўгенні Дзе­нісенка даведалася, што тыдні два назад, пасля скаргі жыхаркі гэтага хутара Вольгі Изображение 579_resizeРадыванюк на дрэнную якасць вады ў калодзежы, да яе на кардон разам з прадстаўніком санстанцыі ў чарговы раз наведаўся і старшыня Дзмітровіцкага сельвыканкама Вячаслаў Русакевіч. Мэтай візіту была не толькі вада (з прычыны безнадзейна занядбанага калодзежа пітную ваду на хутар цяпер дастаўляюць работнікі Бялянскага лясніцтва), але і спроба яшчэ адных перамоў з гаспадыняй хутара аб перасяленні да дзяцей, якіх у яе трое, ці афармленні на сацыяльны ложак у Дзмітровіцкую бальніцу, хоць бы на зіму. Але ў адказ зноў пачулі катэгарычнае “не”.

З першых слоў размовы з Вячаславам Русакевічам, які не так даўно працуе ў сельсавеце, зразумела, што гэтая праблема яму добра знаёмая. І прапанова наконт сацыяльнага ложка далёка не першая. Праз інстанцыі адшукаў адрасы дзяцей Вольгі Макараўны. “А добраўпарадкаваць старую хату, збудаваць вадзяную калонку і нанова стварыць у лесе сядзібу – хто за гэта возьмецца,” – рытарычным пытаннем старшыні сельскага Савета ці не скончылася наша размова. У дадатак падзяліўся ўласным, на крайні выпадак, бачаннем рашэння праблемы. Аб асаблівасцях характару пажылога чалавека, які шмат гадоў жыве адзін, ён добра ведае.

У тэрытарыяльным цэнтры сацабслугоўвання насельніцтва таксама ведаюць аб праблемах жыхаркі пушчанскага кардона, не раз вазілі ёй рэчавую “гуманітарку”, накіроўвалі да яе работніка, каб пасек дровы, звязва­ліся з дзецьмі, якія быццам бы не супраць забраць маці да сябе, але “лясному” чалавеку ўжо нязвыкла пад адным дахам з іншымі, хай сабе і роднымі, людзьмі…

Адказны за нерухомасць Нацпарка Анатоль Дземянчук патлумачыў, што так званая леснічоўка значыцца на балансе як жылы дом, пабудаваны ў 1959 годзе, і цяпер адбываецца працэдура яго рэгістрацыі з мэтай, як плануецца, перадачы на баланс ЖКГ праз рэспубліканскі камітэт па маёмасці. Паколькі ад той звесткі пакуль ні цёпла, ні холадна, пацікавілася: могуць сёння прапанаваць дзе-што з пустуючага жылля для той жа Вольгі Макараўны Радыванюк? Даволі казённы адказ: “Няхай бы напісала заяву на адрас жыл­лёвай камісіі” кампенсавала больш-менш канкрэтнае: “Хутчэй за ўсё, прапануем у Дзмітровічах”. Але ж, чарговая зіма на нашым парозе…

Ведаючы няпросты характар Вольгі Макараўны, да размовы з ёю падрыхтавалася, хацела і спытаць: чаму не ідзе да людзей, чаму рызыкуе жыццём на скрыжаванні сцежак пушчанскіх дзікоў? Аднак яе мабільны тэлефон ужо некалькі дзён адказвае мелодыяй недаступнасці…

Галіна НОВІК.

Фота Міколы ШУМА.

Добавить комментарий