Каб на зямлі панавала дабрыня

Добразычлівага чалавека ў сацыяльным работніку Людміле Засімовіч выдаюць шчырая ўсмешка і вочы, поўныя пяшчоты. Умець шкадаваць іншага… Што можа быць прасцей і складаней адначасова? Спытаем у яе.

– Людміла Мікалаеўна, што схіліла вас да такой няпростай прафесіі?

– У лютым 2012 года шукала работу. Выпадкова – што гэта, калі не лёс? – сустрэла знаёмага сацыяльнага работніка Валянціну Газетаву, разгаварыліся. Яна спытала: “Чаму ты такая сумная?” Слова за слова, так і атрымалася, што мяне працаўладкавалі ў Камянецкі ТЦСАН. Мне заўсёды было вельмі шкада адзінокіх людзей, якім так патрэбны добрае слова, цеплыня сэрца і дапамога.

– Колькі людзей сёння ў вас на папячэнні?

– Сямёра. Адзін дзядуля і шэсць бабуль. Усе яны жывуць у Каменцы, але далёка адзін ад аднаго. Наведваць іх па першай просьбе дапамагае веласіпед.

– Чым канкрэтна падтрымліваеце сваіх старэнькіх?

– Набываю прадукты, лекі, усё неабходнае. Акрамя таго, выконваю жаночую работу па доме: гатую, напрыклад.

– Узімку даводзіцца і печку тапіць?

– Ведаеце, мой адзіны дзядуля спраўляецца з гэтым сам, мяне не дапускае. Кажа: пакуль сам магу, буду тапіць.

– Вас, напэўна, сустракаюць заўсёды з радасцю?

– Гэта так. Ім вельмі не хапае простых чалавечых зносін, цеплыні, дабрыні. Адна з маіх бабуль, напрыклад, перш-наперш просіць мяне сесці і пагаварыць. Проста пагаварыць. Усё астатняе – потым. Ніколі не адмаўляю. Другая кожны раз абавязкова сыпле мне ў сумку, пакуль не бачу, жменю цукерак. Прыемна…

– Сярод вашых падапечных ёсць і жанчына, якой больш за 100 гадоў?

– Ёсць. Ёй 103. Вельмі цікавы чалавек з няпростым лёсам. Увогуле, усе людзі незвычайныя.

– Напрыклад?

– Адна з маіх бабуль сабрала адзенне і посуд для мнагадзетнай сям’і з Хадасоў, якая трагічна страціла бацьку. Усё гэта мы разам адвезлі туды. Маці і старэйшы сын плакалі ўсю ноч, не маглі паверыць, што ёсць на свеце такія чулыя да чужой бяды людзі.

– Вы пастаянна на сувязі са сваімі падапечнымі?

– А як жа! Мой нумар ёсць у кожнага з іх. Пасля вялікіх навагодніх выхадных патэлефанавала, пацікавілася, як справы. Параіла на вуліцу не выходзіць без пільнай патрэбы – мароз! А літаральна некалькі хвілін назад атрымала заказ ад адной з бабуль – адвязу ёй усё неабходнае для халадца. Каб вы ведалі, які ён у яе атрымліваецца! Празрысты, як шкло!

– Як думаеце, ці кожны зможа быць сацыяльным работнікам?

– У гэтай прафесіі са злым сэрцам не папрацуеш.

– Што пажадаеце ў пару святаў калегам і падапечным?

– Калегам і кіраўніцтву ТЦСАН, асабліва Юліі Ліцук, – цярпення, сяброўства, узаемапаразумення, шчасця ў сям’ях. Падапечным – моцнага-моцнага здароўя!

– Аб чым вы марыце?

– Каб на зямлі панавала дабрыня.

Распытвала Настасся НАРЭЙКА.

Фота аўтара.